Hassle

Deze vrijdag was ik in Cairo, met als doel uitrusten in een airco hotelkamer, een beetje internetten, een beetje werken aan studie en derg. Met als afsluitende activiteit een bezoek aan het bootmuseum bij de piramide van Khufu. Dat stond nog op mijn lijstje. ‘Tante’ en ik hebben veel gedaan, maar het bezoek aan dit bootmuseum liep niet helemaal goed. Ik neem aan dat de meeste lezers dit nog wel weten van mijn bezoek in de Fayum in 2008.

In het begin verliep alles volgens plan. Kamer in het vaste hotel in de wijk Garden City, laten scheren, internetstick opladen, hapje eten en een beetje internetten. Slaap kwam snel en makkelijk. Totdat ik midden in de nacht wakker werd et een vreemd gevoel in mijn buik. Het broodje dat ik genuttigd had in een fastfood restaurant en mijn lichaam wilden heel graag afscheid van elkaar te nemen. Ik zal niet in details treden, maar het was niet helemaal op de natuurlijke manier.
De ochtend begon dus niet sterk. Ik had nauwelijks geslapen en voelde me niet zo sterk.
Maar het voordeel van voedselvergiftiging is dat het snel komt en – als het spul eenmaal uit het lichaam is – weer snel verdwijnt. Dus na een voorzichtig ontbijt en wat drankjes met veel suiker – die zijn er zat in Egypte - ging het wel weer.

Dus over naar het actieve deel van het programma. Een collega had gevraagd of ik haar paspoort wilde ophalen. Zij was dat de vorige week vergeten. Misschien niet slim, maar de Egyptenaren zijn wel te vertrouwen. Omdat we hier elk jaar als groep zo lang verblijven, bouwen we relaties op met hotels en krijgen we betere prijzen.
Op zich niets mis met het andere hotel, maar op vrijdagmiddag is de hal op de begane grond – het hotel is op de 9e verdieping – een open lucht moskee met een voorganger op het trottoir. Als niet participerende bezoeker (uit een ander land) is het dan toch een beetje raar om al slalommend om de biddende mannen (!) naar de lift te lopen en weer terug. Men reageerde eigenlijk niet op me, maar het blijft een raar gedoe. Ik heb mijn zonnebril maar opgehouden.
Dit gebeurt de laatste jaren steeds vaker op straat in Egypte, op vrijdagmiddag gaan mensen niet alleen naar gevestigde moskeeën. Ze zoeken ook andere voorgangers, die hun dienst gewoon ergens op straat of in een hal van een gebouw doen. Soms worden stukken van een straat gewoon afgezet. Beetje vreemd en ook intimiderend. Niet alleen voor buitenlanders.
Ik heb er maar geen foto van genomen. Leek me geen goed idee.

Toen op weg naar Giza, per taxi want ik voelde me niet sterk genoeg voor een lange rit in de metro en een busje.
Het bootmuseum was goed. Het bevat een boot uit ca. 2500 jaar voor Christus, dus een echte boot van 4500 jaar oud. Het is waarschijnlijk de oudste intacte boot ter wereld. Twee van die boten zijn gevonden bij de piramide van Khufu. Een daarvan is in de jaren 1960 uit de tombe gehaald en in elkaar gezet. Een puzzel zonder voorbeeld van ca. 4000 stukjes.
Algemeen wordt door de Egyptologen aangenomen dat met deze boot het lichaam van de overleden koning Khufu over is gebracht van zijn paleis aan de oostkant naar zijn piramide aan de westkant van de Nijl.
Vervolgens is het – de boot, niet de koning. Die is gemummificeerd. - uit elkaar gehaald en met hem begraven. Op die manier kon hij in het hiernamaals zijn reis door de onderwereld veilig volbrengen. Fantastisch dat dit is bewaard gebleven en is gereconstrueerd.

Maar Giza staat gelijk aan gedoe, aan lastig gevallen worden en gezeur aan je hoofd, in goed verengelst Nederlands: hassle.
Mark Twain schreef er in 1866 al over: “…. tourists at the Piramids have suffered torture that no pen can describe from the hungry appeals for bakshees that gleamed from Arabs eyes.” Er is na anderhalve eeuw nog niets veranderd.
Het begint al bij de afslag naar het plateau. Daar staan mannen die auto’s en taxi’s aanhouden en daar al beginnen met voorstellen voor kameeltochten, paardenritten, kleedjes fabrieken, etc. Dus ook toen wij aan kwamen rijden. Mijn taxi chauffeur wist het ook niet zo goed. Hij wilde de kool en de geit sparen, dus hielp ik hem maar door ‘al toel’ te zeggen. Rechtdoor, dan kon de kool gewoon langs de geiten rollen. Direct na de ingang begint het feest pas echt. Mensen vragen of je kaartje en als je die dan in je onschuld geeft dan ben je direct 5 minuten verder. Het zijn geen echte controleurs, het is een trucje o in gesprek met je te komen. Na de ingang van het plateau worden alleen kaartjes gecontroleerd bij de ingang van piramiden, museum en derg. Maar het is vervelend en gevaarlijk. Het kost zoveel moeite om vriendelijk “La, shrokan!” te zeggen, ‘Nee, bedankt.” Het gebeurt niet een keer, over een afstand van 10 meter worden je vrolijk 10x dezelfde ansichtkaarten aangeboden, of dezelfde nep beeldjes van Nefertite.
Het is heel vervelend o constant niet te reageren op alles wat mensen tegen je zeggen. Het gekke is dat jij je een botte lul voelt, terwijl zij het zijn. Maar goed, het schijnt er bij te horen en lijkt onoplosbaar. Sinds jaar en dag probeert de overheid er iets aan te doen, maar de bedachte oplossingen werken nooit. Je vraagt je af hoeveel winst op de spullen zit, ze verkopen bijna niets lijkt het wel. Elke toerist die er loopt, ook Egyptische, blijft angstvallig in de groep en zegt ongecontroleerd nee tegen iedereen en alles.
Maar goed, als je de toeristen ziet rondlopen dan kan je je ook wel voorstellen dat de Egyptenaren denken die dat halve zolen wel opgelicht kunnen worden. Iedereen heeft een camera en veel mensen zelfs twee. Alles wordt gefotografeerd en de mensen rollen in een uur in en uit een grote airco bus om even te komen kijken. De meesten hebben geen idee dat Nefertite, waarvan de – vaak spuuglelijke - beeldjes grif worden verkocht, niets maar dan ook niets met de piramiden te maken heeft. Het beste mens werd pas 1200 jaar later geboren, op een afstand van zo’n 600 k van Giza. In haar tijd waren die steenklompen als oude muk.

Maar het gaat verder dan de gewone verkopers. In het bootmuseum moet je stoffen overschoenen dragen om het zand tegen te gaan. Die krijg je bij de ingang. De man die ze mij gaf vroeg er 5 Egyptische ponden (zo’n 1,5 euro). Ik reikte al naar mijn geld en zag toen Egyptenaren gewoon doorlopen. Ik keek hem vragend aan en zonder blikken of blozen wuifde hij me door. Terwijl hij het bij de volgende toerist gewoon weer opnieuw probeert. Raar gevoel, niet leuk. Niemand die er bij hoort doet er wat aan, delen ze in de opbrengst?

Maar goed, ondanks de hassle kan ik een onderwerp van mijn list strepen. Die boot blijft een fantastische belevenis. En ondanks de hassle blijft het plateau iets ongelofelijk. In een periode van zo’n honderd jaar werden er op een plateau langs de rand van het vruchtbare gebied drie complete piramiden, een sfinx en honderden graven van anderen gebouwd en/of uitgehakt uit de rotsen. Omdat men geloofde dat de koning na zijn dood heilig was en als god voor eeuwig moest kunnen voortleven in zijn ‘wederopstandingsmachine’.