Een opgraving opgraven

De afgelopen week zijn er eerdere dingen gebeurt in onze trench, zoveel dat we een zeker niveau van stress beginnen te naderen. Dat laatste is ook weer niet de bedoeling. Het moet niet op werk beginnen te lijken.
Het opgravingsteam is veranderd. Mijn Amerikaanse collega werkt meer in het huis aan haar onderzoek van glasvondsten, de inspecteur werkt in het huis aan aardwerk vondsten en ter vervanging werken er nu twee studenten mee in de trench. Zij komen het veldwerk beleven, het is hun eerste ervaring met daadwerkelijk opgraven. Een is Amerikaanse van de universiteit van Los Angelos, de ander is een Egyptische die afgestudeerd is en pas is begonnen bij de oudheidkundige dienst.
Het is even schakelen, in plaats van zelf opgraven ben ik nu voornamelijk bezig o dingen uit te leggen en hen het werk te laten doen. Maar goed, dat is het basisprincipe van een fieldschool.

Onze trench omvat een huis met 2 ruimten, waarschijnlijk de kelders. Een ruimte is geheel gevuld met een opstapeling van ingestorte muren, afval, ingewaaid zand en derg. De logische afzettingen die je vindt in een verlaten huis. De andere ruimte, die met die interessante koepel, had aan de bovenkant alleen maar ingewaaid zand. Opmerkelijk.
Tijdens de langdurige toelichtingen aan de studenten, werkten Hassan en andere werkers rustig door aan het wegscheppen van het ingewaaide zand. Daarmee werd het alleen maar opmerkelijker. Ze vonden niets, alleen maar zand.
Op dinsdag hadden ze een kuil gegraven van zo’n 1,2 mtr, niets dan zand. Op woensdag verder en op een diepte van 1,5 mtr eindelijk resten van een trap. Dat begon er op te lijken, maar dat hoogteverschil bleef kriebelen. Met natuurlijke processen is dat niet te verklaren. Waarom wel resten van ingestorte muren in een kamer en niet in de kamer ernaast in hetzelfde huis? En toen vonden we een flard van een Engelse krant, qua stijl en lay-out van een tijdje geleden. Het bericht over de dood van de zuster van Lord Kitchener gaf ons een idee van het jaartal. Kitchener was de Engelse commissaris in Egypte – het was geen kolonie maar de Engelsen ondersteunden op eigen verzoek de Egyptenaren (duhh) – in het begin van de 20e eeuw. Hij was o.a. de legeraanvoerder van de Engelsen die de inboorlingen van Soedan beschaving heeft gebracht (met enige doden). De krant lijkt afkomstig uit de periode 1920-1930 en dat kot angstig overeen et de periode dat in Karanis werd opgegraven door de universiteit van Michigan. Door allerlei omstandigheden zijn niet alle activiteiten van Michigan gepubliceerd, maar we weten dat zij gewerkt hebben in de buurt waar wij nu bezig zijn. M.a.w., we zijn de opgraving van 100 jaar geleden aan het opgraven.
Mmmmmmm, dat is niet helemaal de bedoeling. Voorlopig zijn we gestopt en bekijken we of het nog nuttig is om verder te gaan. Het zou nuttig kunnen zijn om de architectuur van het huis te onderzoeken, maar we weten niet wat er al door ichigan is verwijderd of stukgemaakt. We snappen nu in ieder geval het rare verschil in hoogte van de lagen ingewaaid zand.
Je staat wel even raar te kijken, we hebben nu echt voor de kat zijn viool zand staan scheppen.
Wordt vervolgd.

Donderdagochtend hebben we foto’s proberen te maken van onze trench. Van bovenaf om een zo goed mogelijk beeld te krijgen van wat we aan het doen zijn. Fotograferen van een trap of ladder is voor een kuil van 5 bij 5 meter niet afdoende. Daar is een installatie voor bedacht van 3 lange aluminium staven, met een evenwichtsbalk waarin een camera hangt. Die proberen we dan recht boven de trench te manoeuvreren en te houden. Terwijl we met een afstandbediening foto’s maken. Vanwege het licht, hebben we daar ’s morgens een half uurtje na zonsopgang voor. Daarna wordt het licht te fel en krijgen we schaduwen. Dus extra vroeg weg om in het donker te beginnen en net op tijd klaar te zijn.
Het is gelukt, we hebben zo’n 180 foto’s gemaakt, waarvan er voldoende gelukt zijn.
Interessant om eens mee te maken, maar we stonden al te zweten voordat we waren gaan graven. Wat een stress. :)

We vinden ook leuke dingen!!
Op donderdag, vlak voordat we zouden stoppen voor het weekend, vonden we afdrukken van zegels in de grond. Om zaken te zegelen, werden zegels gedrukt in een klompje klei. We vonden ze vlak bij een deur, dus het lijkt er op of ze gebruikt zijn voor het zegelen van die deur. Na verbreken van het zegel zijn ze verder nutteloos en laat men ze vaak gewoon op de grond achter. Waar wij ze dan jaren later vinden. In totaal zijn het 11 grotere fragmenten, voorzover we kunnen zijn verschillend. Dit wordt interessant! Het was om enige reden dus nodig om de deur te zegelen. Waarom? Het gebeurde vaker! We kunnen met de zegels misschien een meer precieze datum vinden. Etc. Veel vragen om over na te denken.

En zondag gaan we gewoon weer verder met graven.
De temperaturen worden langzaam aan meer acceptabel. ’s Morgens rond zonsopgang is het gewoon lekker buiten.