Mogamma
Door: Rinus
Blijf op de hoogte en volg Rinus
20 Oktober 2010 | Egypte, Caïro
De meesten van ons zijn Egypte binnen gekomen op een toeristenvisum, geldig voor een maand. We blijven zo’n 3 maanden in Egypte, dus een verlenging van het visum was vereist. Dat kan bij het ministerie van Binnenlandse Zaken, gevestigd in het Mogamma in Cairo. Mogamma is een begrip in Egypte als het neerkomt op bureaucratie en ambtenaren. Het is een spuuglelijk gebouw uit de Sovjetperiode en er werken zo’n 25.000 ambtenaren in het gebouw. Of eigenlijk, er wordt gezegd dat er met een zekere regelmaat 25.000 ambtenaren aanwezig zouden moeten zijn. Dat zegt genoeg, denk ik.
Op vrijdag (“onze zondag”) is het gesloten, dus we bleven nog een dagje extra in Cairo. Zes van ons hadden een verlenging nodig. We gingen samen naar binnen en deden gelijktijdig de dingen die nodig waren: formulier invullen, zegels kopen en alles – met kopieën van van alles en nog wat - inleveren bij loket 12. De 7e kwam een kwartier later binnen. Na twee uur zou het klaar moeten zijn. Het wordt een heel verhaal, maar de samenvatting is: de laatste was als eerste klaar, 4 kregen het na 2 uur, een kreeg het na 3 uur (ik) en de laatste moet over 3 dagen terug komen. ???????
Eigenlijk is het een wonder dat het lukt. Alles gaat met papier, computers en systemen moeten nog in gebruik genomen gaan worden. Overall stapels papier, die over de tafels uitpuilen, mensen die stapels heen en weer brengen en geen nummer of niets er op. Je ziet de stapels van tafels afvallen, niemand die ze oppakt en iedereen dringt voor en schreeuwt door elkaar. Bij het inleveren van de papieren vecht je je naar een loket en geeft het af, aan een ambtenaar die echt nergens geïnteresseerd in lijkt (en waarschijnlijk ook niet is). Als je het komt ophalen, gebeurt ongeveer hetzelfde. Je vecht jezelf naar het loket (dan is 1,95 meter toch wel makkelijk) en roept iets om de aandacht te trekken. Je naam heeft weinig zin, want die kunnen ze niet lezen of uitspreken. Ik riep maar een paar keer ‘Hollandiya’ en het werkte. Er werd er een papier doorgegeven dat ik moest tekenen en toen kreeg ik mijn paspoort. Geen idee wat ik tekenende, maar ik heb mijn paspoort weer, met een visum geldig tot 13 maart 2011.
Dus eigenlijk valt het wel mee, het kost je van acht tot twee om een plakkertje te krijgen.
Voor de jongere lezers, in de tijd van jullie in kinderwagens was dit ongeveer dat dit ook in Nederland nog zo was. Je paspoort verlengen kostte een dag, of langer, afhankelijk van ???? Dat was in de tijd van voor de PC of de mobiele telefoon, de oude steentijd zeg maar. Wel, die duurt in Egypte iets langer dan in NL.
Om bij te komen zijn we eerst maar een koffie gaan drinken, met een taartje. Daarna gingen de anderen naar het Semirames Hotel om te zwemmen en te loungen. Semirames is een 5 sterren hotel met alle westerse luxe. Ik wilde iets anders en ben naar de Al Azhar moskee gegaan. Een van de oudste moskees in de wereld en zeker de oudste islamitische universiteit (ca. 980 AD). Net als alle grote kathedralen in Zuid Europa kan je er heerlijk uitrusten in koele ruimten. Ik was er al eens geweest, maar ik wilde er nog eens kijken. Aan de andere kant van de weg is de Al Hussein moskee en die kende ik niet. Dus ik er ook heen, keurig mijn schoenen afgegeven en naar binnen gegaan. Eigenlijk is deze moskee veel mooier en er is een heilige schrijn met het hoofd van Hussein, de kleinzoon van Mohammed. Ik heb daar heerlijk een uurtje gezeten en zitten kijken naar wat er gebeurde. De mensen – allemaal mannen – waren op zich vriendelijk, ook toen ik een kijkje ging nemen in het mausoleum met de schrijn. Het viel me wel op dat er geen andere westerse toeristen waren.
Je voelt het al. Deze moskee is helemaal niet toegankelijk voor toeristen. Tenminste als het geen islamieten zijn. Ach, als je vriendelijk lacht, je netjes gedraagt – zoals mijn ouders me geleerd hebben – en een beetje blond doet kom je een heel eind in de wereld. Ik denk dat ze gewoon geen zin hebben in de busladingen westerse toeristen, in hotpants en tanktops. Ik was alleen, geen grote rugzak, geen fotocamera op mijn buik en zat rustig in een hoekje te kijken.
Dus al met al, in de ochtend wachten op ambtenaren die iets doen (hoop je) en ’s middags contemplatie in mooie, koele gebouwen.
Dat laatste deed ik niet alleen. Het is heel gewoon om in de moskee een tukje te koen doen. Overall zie (en hoor) je mannen slapen op de zachte vloermatten. Met daartussenin allerlei katten, die zich heel erg op hun gemak voelen en rustig blijven liggen zelfs als je bijna op ze stapt. Duidelijk geen echte zwerfkatten, ze zien er goed verzorgd en goed gevoed uit. Ik denk dat het moskeekatten zijn die ongedierte buiten de deur houden: muizen, ratten en (misschien) slangen.
En waar gingen mijn gedachten over? Deels over mijn trench – zie het vorige bericht – die wat vreemde trekjes begint te krijgen. En over mijn studie. In de eerste helft van 2011 wil ik mijn masterscriptie afmaken.
Maar wat dan? Tja, daar kan je in een Egyptische moskee best over nadenken. Helaas heeft mijn toekomst me nog niet toegesproken.
Op vrijdag (“onze zondag”) is het gesloten, dus we bleven nog een dagje extra in Cairo. Zes van ons hadden een verlenging nodig. We gingen samen naar binnen en deden gelijktijdig de dingen die nodig waren: formulier invullen, zegels kopen en alles – met kopieën van van alles en nog wat - inleveren bij loket 12. De 7e kwam een kwartier later binnen. Na twee uur zou het klaar moeten zijn. Het wordt een heel verhaal, maar de samenvatting is: de laatste was als eerste klaar, 4 kregen het na 2 uur, een kreeg het na 3 uur (ik) en de laatste moet over 3 dagen terug komen. ???????
Eigenlijk is het een wonder dat het lukt. Alles gaat met papier, computers en systemen moeten nog in gebruik genomen gaan worden. Overall stapels papier, die over de tafels uitpuilen, mensen die stapels heen en weer brengen en geen nummer of niets er op. Je ziet de stapels van tafels afvallen, niemand die ze oppakt en iedereen dringt voor en schreeuwt door elkaar. Bij het inleveren van de papieren vecht je je naar een loket en geeft het af, aan een ambtenaar die echt nergens geïnteresseerd in lijkt (en waarschijnlijk ook niet is). Als je het komt ophalen, gebeurt ongeveer hetzelfde. Je vecht jezelf naar het loket (dan is 1,95 meter toch wel makkelijk) en roept iets om de aandacht te trekken. Je naam heeft weinig zin, want die kunnen ze niet lezen of uitspreken. Ik riep maar een paar keer ‘Hollandiya’ en het werkte. Er werd er een papier doorgegeven dat ik moest tekenen en toen kreeg ik mijn paspoort. Geen idee wat ik tekenende, maar ik heb mijn paspoort weer, met een visum geldig tot 13 maart 2011.
Dus eigenlijk valt het wel mee, het kost je van acht tot twee om een plakkertje te krijgen.
Voor de jongere lezers, in de tijd van jullie in kinderwagens was dit ongeveer dat dit ook in Nederland nog zo was. Je paspoort verlengen kostte een dag, of langer, afhankelijk van ???? Dat was in de tijd van voor de PC of de mobiele telefoon, de oude steentijd zeg maar. Wel, die duurt in Egypte iets langer dan in NL.
Om bij te komen zijn we eerst maar een koffie gaan drinken, met een taartje. Daarna gingen de anderen naar het Semirames Hotel om te zwemmen en te loungen. Semirames is een 5 sterren hotel met alle westerse luxe. Ik wilde iets anders en ben naar de Al Azhar moskee gegaan. Een van de oudste moskees in de wereld en zeker de oudste islamitische universiteit (ca. 980 AD). Net als alle grote kathedralen in Zuid Europa kan je er heerlijk uitrusten in koele ruimten. Ik was er al eens geweest, maar ik wilde er nog eens kijken. Aan de andere kant van de weg is de Al Hussein moskee en die kende ik niet. Dus ik er ook heen, keurig mijn schoenen afgegeven en naar binnen gegaan. Eigenlijk is deze moskee veel mooier en er is een heilige schrijn met het hoofd van Hussein, de kleinzoon van Mohammed. Ik heb daar heerlijk een uurtje gezeten en zitten kijken naar wat er gebeurde. De mensen – allemaal mannen – waren op zich vriendelijk, ook toen ik een kijkje ging nemen in het mausoleum met de schrijn. Het viel me wel op dat er geen andere westerse toeristen waren.
Je voelt het al. Deze moskee is helemaal niet toegankelijk voor toeristen. Tenminste als het geen islamieten zijn. Ach, als je vriendelijk lacht, je netjes gedraagt – zoals mijn ouders me geleerd hebben – en een beetje blond doet kom je een heel eind in de wereld. Ik denk dat ze gewoon geen zin hebben in de busladingen westerse toeristen, in hotpants en tanktops. Ik was alleen, geen grote rugzak, geen fotocamera op mijn buik en zat rustig in een hoekje te kijken.
Dus al met al, in de ochtend wachten op ambtenaren die iets doen (hoop je) en ’s middags contemplatie in mooie, koele gebouwen.
Dat laatste deed ik niet alleen. Het is heel gewoon om in de moskee een tukje te koen doen. Overall zie (en hoor) je mannen slapen op de zachte vloermatten. Met daartussenin allerlei katten, die zich heel erg op hun gemak voelen en rustig blijven liggen zelfs als je bijna op ze stapt. Duidelijk geen echte zwerfkatten, ze zien er goed verzorgd en goed gevoed uit. Ik denk dat het moskeekatten zijn die ongedierte buiten de deur houden: muizen, ratten en (misschien) slangen.
En waar gingen mijn gedachten over? Deels over mijn trench – zie het vorige bericht – die wat vreemde trekjes begint te krijgen. En over mijn studie. In de eerste helft van 2011 wil ik mijn masterscriptie afmaken.
Maar wat dan? Tja, daar kan je in een Egyptische moskee best over nadenken. Helaas heeft mijn toekomst me nog niet toegesproken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
